Ο Γιώργος Βάλαρης είναι ένας ανατρεπτικός και απρόβλεπτος σκηνοθέτης.
Έχει πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό του και παραμένει ανήσυχο πνεύμα, αφού θέλει να κάνει την διαφορά.«Υπάρχει ακόμη η εντύπωση στην επαρχία ότι, αν το παιδί ασχοληθεί επαγγελματικά με το θέατρο, στην ουσία δεν θα καταφέρει τίποτα. Ήθελα να σπουδάσω Αγγλική Φιλολογία γιατί σκεφτόμουν τις μεταφράσεις των θεατρικών έργων και ότι έπρεπε να μιλάω καλά αγγλικά γατί θα ταξίδευα στον κόσμο. Τελικά αποδείχτηκε ιδιαίτερα ευχάριστη περίοδος εκείνη. Έκανα τη διατριβή μου στον Σαίξπηρ και ξεκίνησα ήδη από τα 17 να δουλεύω παραδίδοντας ιδιαίτερα μαθήματα και σε φροντιστήρια. Ήθελα να είμαι δυναμικός και αυτόνομος. Δεν περίμενα τα λεφτά των δικών μου. Είμαι εργασιομανής. Είναι ίδιον του χαρακτήρα μου. Είμαι εργατικός και φιλόδοξος» είπε στο Πρώτο Θέμα και συνέχισε για το πως προέκυψε το θέατρο:
«Το θέατρο είναι κάτι που δεν προκύπτει. Είναι μια ανεξήγητη αγάπη. Στην τέχνη δεν υπάρχει γιατί. Αυτή την ατάκα διάβασα κάποτε και με βρήκε σύμφωνο. Ήμουν ένα παιδί από την επαρχία χωρίς επαφές με τη θεατρική σκηνή της Αθήνας που πέρασε στο Εθνικό. . Στάθηκα τυχερός όταν έπαιξα πρώτη φορά σε επαγγελματική παράσταση στο τρίτο έτος της σχολής. Με επέλεξε ο Νίκος Κούρκουλος για την ελληνοσερβική παραγωγή «Ο Άγιος Γεώργιος σκοτώνει το δράκο». Παίξαμε στο βομβαρδισμένο Βελιγράδι και τη μουσική της παράστασης είχε γράψει ο Γκόραν Μπρέγκοβιτς. Είχα την τύχη να με ξεχωρίσει ο Νίκος Κούρκουλος και έτσι βρέθηκα να παίζω στο Παιδικό Στέκι του Εθνικού με την Κάρμεν Ρουγγέρη. Αργότερα (γύρω στο 2001-2002) έφυγα και δημιουργήσαμε με τη Μαριάννα Ιόλη και την Τάνια Καψάλη τη δική μας παιδική σκηνή. Στη συνέχεια η ίδια η ζωή με οδήγησε στη σκηνοθεσία. Ο μεγάλος χαμός έγινε το 2009 με την παράσταση "Naked boys singing". Ήταν τολμηρό το θέμα και φυσικά έγινε ντόρος με τους γυμνούς άνδρες επί σκηνής. Έκτοτε ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων εμπορικών παραστάσεων και μάλιστα κάνω πάνω από δύο παραγωγές το χρόνο.
Συνταγή επιτυχίας; Ξέρω τι θέλει η εποχή. Έχω εμπορικό μυαλό. Αν κάνω κάτι, ρωτάω πού πρέπει να γίνει και πώς. Κυρίως με αφορά να κάνω μα καλή παράσταση που σέβεται τον θεατή. Μια σωστή δουλειά. Να περάσει καλά ο θεατής, να μην τον κοροϊδέψω και να διασκεδάσει. Με αφορά να είναι το θέαμα ψυχαγωγικό. Ναι, είμαι ένας εμπορικός σκηνοθέτης και παραγωγός. Και mainstream. Έχω ανάγκη να κάνω μεγάλα χαρούμενα θεάματα. Και κυρίως να ανεβάζω τον πήχη κάθε χρόνο, θέλω να ξαφνιάζω τον εαυτό μου. Θα ανεβάσω περισσότερους ηθοποιούς στη σκηνή. Μου αρέσουν τα μιούζικαλ. Βέβαια όταν ένιωσα την ανάγκη να πειραματιστώ με χώρους και είδη έκανα παράσταση στο "Μικρό Γκλόρια" χωρίς να με αφορούν οι θέσεις του θεάτρου, "χαμαιλεοντίζω".
Αλλά πλέον θέλω να αφοσιωθώ στα μεγάλα θεάματα. Ναι, φυσικά, ενέχουν κίνδυνο τα μεγάλα θεάματα. Αλλά από το θέατρο δεν βγάζεις χρήματα. Δεν έχω βγάλει. Είναι οξύμωρο, αλλά είμαστε περίεργα όντα οι καλλιτέχνες. Δεν με φοβίζει τίποτα. Ούτε ο ανελέητος πόλεμος που δέχομαι στον χώρο.
Φθονούν την επιτυχία. Γιατί να είναι τα θέατρα μου γεμάτα ενώ αυτοί δεν έχουν κόσμο. Όταν πήγαινα σε δυνατούς παραγωγούς και τους παρουσίαζα το Γοργόνες και Μάγκες δεν χρηματοδοτούσαν ενώ ήξεραν ότι θα γίνει επιτυχία»
πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου