Υπάρχουν πολλά πράγματα για τον Μάριο Φραγκούλη που δεν τα γνωρίζουμε.
Ένα, από αυτά είναι και το όνειρο που είχε όταν ήταν παιδί. Ένα όνειρο που ναι μεν πραγματοποίησε, αλλά δεν το ακολούθησε στη ζωή του.Ο Μάριος Φραγκούλης είναι ένας επιτυχημένος τενόρος με διακρίσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Ωστόσο, όταν ήταν μικρός, άλλο ήταν εκείνο που ήθελε ν’ ακολουθήσει.
Πριν από πολλά χρόνια, όταν έκανες τις πρώτες σου μεγάλες επιτυχίες στο εξωτερικό, είχες υποσχεθεί πως, όσο ψηλά και αν φθάσεις, δεν θα εγκαταλείψεις το ελληνικό τραγούδι. Τι σηματοδοτεί η σχέση σου με το ελληνικό κοινό;
«Τα πρώτα τραγούδια που είπα ως παιδί ήταν του Μάνου Χατζιδάκι, δημοτικά και το «Άξιον Εοτί» του Μίκη. Επομένως, για μένα το ελληνικό τραγούδι είναι η πιο βαθιά μου ταυτότητα και δεν ξεχνάω ποτέ πως αυτή η χώρα με ανέθρεψε, με σπούδασε, με δίδαξε. Ακόμα και όταν έπαιζα στη Σκάλα του Μιλάνου ή στο West End, έλεγα μέσα μου πως μπορώ να παρουσιάσω όλους αυτούς τους ρόλους στην Ελλάδα! ‘Οταν όμως τραγουδάω ελληνικά, μου συμβαίνει κάτι άλλο: Έρχομαι σε επαφή με τα πιο αληθινά μου αισθήματα, είμαι σε απόλυτη ισορροπία μεταξύ του εαυτού μου και του κοινού, αισθάνομαι πώς αυτή η μοναδική επαφή γίνεται μέσα από τον λόγο του στίχου και της ποίησης. Κάπου μέσα εκεί υπάρχω και εγώ, όλο το υπόλοιπο είναι μια πολύ καλή διεθνής καριέρα»
Με ποιους τρόπους κρατάς ζωντανή αυτήν τη σχέση;
«Προσπαθώντας να δίνω το δυναμικό «παρών» και να μη συμπεριφέρομαι σαν... ξενόφερτο προϊόν όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα. Αυτό γίνεται μέσα από διάφορα κόνσεπτ που, ενώ έχουν το δικό μου στίγμα, είναι πέρα για πέρα ελληνικά. «Η γαλάζια λίμνη», για παράδειγμα, ο δίσκος που κάναμε με τη Λίνα Νικολακοπούλου, ο «Σκοτεινός έρωτας» του Δημήτρη Μαραμή, ο «Κήπος των ευχών» του Παρασκευά Καρασούλου, η «Εποχή της αγάπης» του Μάνου Χατζιδάκι είναι όλα έργα με αυθεντικές ενορχηστρώσεις και χρώμα ελληνικό. Στην καρδιά μου και την αισθητική μου αυτό πιστεύω ότι με φέρνει πιο κοντά στο ελληνικό κοινό, που με νιώθει ακόμα ως δικό του παιδί το οποίο κάνει και κάποια ιδιαίτερα πράγματα εκτός συνόρων»
Σήμερα, έπειτα από τόσα χρόνια καριέρας, θεωρείς ότι η μουσική ήταν μονόδρομος νια σένα; θα μπορούσες να φανταστείς τον εαυτό σου σε κάτι διαφορετικό;
«Αρχικά το όνειρο μου ήταν να γίνω ηθοποιός και από ηθοποιός ξεκίνησα. Η αγάπη μου για το αρχαίο δράμα, για τα κλασικά έργα και το σανίδι είναι απεριόριστη. Ο θαυμασμός μου για τη γραφή και για τους περίπλοκους χαρακτήρες είναι ατελείωτος. Το τραγούδι, ωστόσο, μου έδωσε την ευκαιρία να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο και να ανακαλύψω μέσα μου κόσμους που ούτε μπορούσα να ονειρευτώ»
Τι είναι αυτό που ωθεί ένα μικρό παιδί να ασχοληθεί με τη μουσική και κατά πόσο αυτή η ενασχόληση λειτούργησε ως διέξοδος στις πρώιμες δυσκολίες της ζωής σου;
«Η μουσική είναι η πιο απλή έκφραση του ανθρώπου χωρίς λόγια. Αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές της ύπαρξης ενός ανθρώπου, και αυτή την ευαισθησία την αγγίζει μόνο η ψυχή ενός παιδιού που είναι ακόμα αγνό και άφθαρτο. Όταν, λοιπόν, ένα παιδί αντιμετωπίζει τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής, η μοναδική του διέξοδος είναι η μουσική που υπάρχει παντού: στο θρόισμα των φύλλων, το κελάηδημα ενός πουλιού. Στα παιδικά μου χρόνια στην Αφρική, πού με έβρισκες, πού με έχανες, στον κήπο να παίζω με τα ζωάκια ήμουν»
Ονειρευόσουν από μικρός μια σπουδαία καριέρα;
«Από μικρός ήθελα να μεταμορφώνομαι. Αγαπούσα πολύ τα μιούζικαλ και τις ξένες ταινίες. Εκτός από τον ελληνικό κινηματογράφο, χανόμουν στις ταινίες του Τσάρλι Τσάπλιν και του Μάρλον Μπράντο. Λάτρευα τον Φρεντ Αστέρ και τον Τζιν Κελί, και γι' αυτό ήθελα να παίξω σε μιούζικαλ. Όταν πια ανακάλυψα το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» ή το «West Side Story», είπα: «Αυτό είναι, θα σώσω τον κόσμο! θα ερωτευτώ και θα με ερωτευτούν!». Το τραγούδι δεν είχε μπει ακόμα μέσα μου. Τη μεγαλύτερη εντύπωση μουσικά μου έκανε η «Κάρμεν» με τον Χοσέ Καρέρας και την Αγνή Μπάλτσα. Τότε ξαφνικά είδα και άκουσα ένα είδος μουσικής που δεν το καταλάβαινα καλά καλά, αλλά με άγγιζε σε έναν βαθμό ανεξήγητο και άνοιξε έναν δεύτερο βυθό μέσα μου» αποκάλυψε στο Έθνος της Κυριακής.
πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου