Γιάννης Στάνκογλου: «Πολύ συχνά η Επίδαυρος μπορεί να «καταπιεί» κάποιους ηθοποιούς»

O Γιάννης Στάνκογλου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Αγαμέμνων» του Αισχύλου.

 «Κάνω τον Αίγισθο και τον Αγαμέμνονα, είναι μια ιδέα που είχαμε με τον Τσέζαρις Γκραουζίνις, το σκηνοθέτη. Αυτό που σκεφτόμασταν ήταν ότι η εξουσία δεν αλλάζει, ίσως τα πρόσωπα αλλάζουν. Πάνω εκεί προσπαθήσαμε να δομήσουμε αυτόν το διπλό ρόλο για μένα.

Είναι μια παράσταση που ήδη έχουμε δοκιμάσει στην Επίδαυρο, όπως και αλλού, με πολύ κόσμο. Έχουμε ξεκινήσει την περιοδεία μας. Είναι ένα έργο πολύ μεγάλο, εμβληματικό, από την τριλογία της «Ορέστειας» του Αισχύλου. Η ανταπόκριση του κόσμου είναι πολύ θετική» τόνισε στο Λοιπόν.

-Η Επίδαυρος για σένα ήταν ένας στόχος που κατακτήθηκε, ήταν επιβεβαίωση;

«Τίποτα, δεν νομίζω ότι ήταν για μένα. Αρκετά χρόνια μιλούσα με σκηνοθέτες και συναδέλφους για παραστάσεις που πήγαν στην Επίδαυρο και μου είχαν προτείνει να παίξω, αλλά, λόγω της οικογένειας, αποφάσισα να μη δουλέψω καλοκαίρι. Η πρώτη μου επαφή με την Επίδαυρο ήταν πριν από 3 καλοκαίρια με το «Επτά επί Θήβας».

Είναι ένας χώρος που με μαγεύει, νιώθω πολύ όμορφα να παίζω εκεί, έχει εξαιρετική ενέργεια, δεν σου επιτρέπει να κάνεις λάθος. Είναι ένα μεγάλος ιερός χώρος, που πιστεύω ότι ο κάθε ηθοποιός θα ήθελε να ζήσει αυτή την εμπειρία. Από εκεί και πέρα, ό,τι θα κάνουμε σε οποιοδήποτε θέατρο το κάνουμε κι εκεί, απλά εκεί είναι πιο βαθιά τα συναισθήματα και η συγκίνηση».

-Η Επίδαυρος είναι μέσα στο βιογραφικό που σε καταξιώνει;

«Ίσως, αλλά δεν είναι μόνο αυτό γενικώς, δεν είναι μόνο η Επίδαυρος. Σίγουρα κάνει καλό, αλλά είναι και με τι τρόπο έχεις βρεθεί εκεί. Πολύ συχνά η Επίδαυρος μπορεί να «καταπιεί» κάποιους ηθοποιούς, μεγάλους και καλούς, και να μην είναι ό,τι καλύτερο έχουν κάνει. Η καταξίωση δεν έρχεται από αυτό, αλλά από μια πορεία κάποια χρόνια αργότερα, για το τι έργο έχεις αφήσει πίσω σου.»

-Νιώθεις καταξιωμένος;

«Όχι, καθόλου. Σκέφτομαι ότι έχω ανάγκη να κάνω πολλά άλλα πράγματα. Νιώθω τυχερός, αλλά καταξιωμένος δεν νομίζω ότι μπορώ να το πω και δεν πιστεύω ότι θα το πω κάποτε. Είναι κάτι που θα μου άρεσε να το πει ο κόσμος και όχι εγώ. Όπως λέει και ο Αγαμέμνονας: «Τα εγκώμια κάνουν καλό σε αυτόν που απευθύνονται, αρκεί να μην τα λέει ο ίδιος».

πηγή