Μπορεί η Ρωσία να κατακτήσει τη γειτονική χώρα αλλά οι Ουκρανοί δεν θα επιτρέψουν να παραμείνει κατεχόμενη, λέει ο ιστορικός Γιουβάλ Χαράρι
«Δεν έχει κλείσει ούτε εβδομάδα από την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και τον πόλεμο στη χώρα, και φαίνεται όλο και πιο πιθανό ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν οδεύει προς μια ιστορική ήττα. Μπορεί να κερδίσει όλες τις μάχες αλλά να χάσει τον πόλεμο.
Το όνειρο του Πούτιν για την ανοικοδόμηση της ρωσικής αυτοκρατορίας βασιζόταν πάντα στο ψέμα ότι η Ουκρανία δεν είναι πραγματικό έθνος, ότι οι Ουκρανοί δεν είναι πραγματικός λαός και ότι οι κάτοικοι του Κιέβου, του Χάρκοβο και του Λβιβ λαχταρούν την κυριαρχία της Μόσχας. Αυτό είναι ένα πλήρες ψέμα – η Ουκρανία είναι ένα έθνος με περισσότερα από χίλια χρόνια ιστορίας και το Κίεβο ήταν ήδη μια μεγάλη μητρόπολη όταν η Μόσχα δεν ήταν καν χωριό. Όμως ο Ρώσος πολιτικός έχει πει τόσες φορές το ψέμα του που προφανώς το πιστεύει και ο ίδιος».Ο ιστορικός, συγγραφέας και φιλόσοφος Γιουβάλ Νόα Χαράρι αρθρογραφεί στον Guardian για την εμπόλεμη κατάσταση στην Ουκρανία αναλύοντας τη θέση του που λέει ότι οι Ουκρανοί μπορεί να χάσουν τον πόλεμο αλλά όχι την χώρα τους,
«Όταν σχεδίαζε την εισβολή στην Ουκρανία, ο Πούτιν μπορούσε να βασιστεί σε πολλά γνωστά γεγονότα. Ήξερε ότι στρατιωτικά η Ρωσία είχε χαοτική διαφορά με την Ουκρανία. Ήξερε ότι το ΝΑΤΟ δεν θα έστελνε στρατεύματα για να βοηθήσει την Ουκρανία. Γνώριζε ότι η ευρωπαϊκή εξάρτηση από το ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο θα έκανε χώρες όπως η Γερμανία να διστάζουν να επιβάλουν αυστηρές κυρώσεις. Με βάση αυτά τα γνωστά γεγονότα, το σχέδιό του ήταν να χτυπήσει σκληρά και γρήγορα την Ουκρανία, να αποκεφαλίσει την κυβέρνησή της, να εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς μαριονέτας στο Κίεβο και να διώξει την ανίσχυρη οργή των δυτικών κυρώσεων», συνεχίζει ο Χαράρι.
Το σημαντικό σημείο που δεν υπολόγισε σωστά ο Πούτιν
«Αλλά υπήρχε ένα μεγάλο άγνωστο σημείο σχετικά με αυτό το σχέδιο. Όπως έμαθαν με τον σκληρό τρόπο οι Αμερικανοί στο Ιράκ και οι Σοβιετικοί στο Αφγανιστάν, είναι πολύ πιο εύκολο να κατακτήσεις μια χώρα από το να την κρατήσεις στην κατοχή σου. Ο Πούτιν ήξερε ότι είχε τη δύναμη να κατακτήσει την Ουκρανία. Θα αποδεχόταν όμως ο ουκρανικός λαός το καθεστώς-μαριονέτα της Μόσχας; Ο Πούτιν έπαιξε στοίχημα ότι θα το έκαναν. Εξάλλου, όπως εξήγησε επανειλημμένα σε όποιον θέλει να ακούσει, η Ουκρανία δεν είναι πραγματικό έθνος και οι Ουκρανοί δεν είναι πραγματικός λαός. Το 2014, οι άνθρωποι στην Κριμαία δεν αντιστάθηκαν σχεδόν καθόλου στους Ρώσους εισβολείς. Γιατί το 2022 να είναι διαφορετικό;
Κάθε μέρα που περνά, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι το στοίχημα του Πούτιν δεν βγαίνει. Ο ουκρανικός λαός αντιστέκεται με όλη του την καρδιά, κερδίζοντας τον θαυμασμό όλου του κόσμου – και κερδίζοντας τον πόλεμο. Πολλές μαύρες μέρες τους περιμένουν. Οι Ρώσοι μπορεί ακόμα να κατακτήσουν ολόκληρη την Ουκρανία. Αλλά για να κερδίσουν τον πόλεμο, οι Ρώσοι θα πρέπει να κρατήσουν την Ουκρανία, και μπορούν να το κάνουν μόνο αν τους αφήσει ο ουκρανικός λαός. Αυτό φαίνεται όλο και πιο απίθανο να συμβεί.
«Το μίσος είναι το πιο άσχημο από τα συναισθήματα. Αλλά για τα καταπιεσμένα έθνη ένας κρυμμένος θησαυρός»
«Κάθε ρωσικό τανκ που καταστρέφεται και κάθε Ρώσος στρατιώτης που σκοτώνεται αυξάνει το θάρρος των Ουκρανών να αντισταθούν. Και κάθε Ουκρανός που σκοτώνεται βαθαίνει το μίσος των Ουκρανών. Το μίσος είναι το πιο άσχημο από τα συναισθήματα. Αλλά για τα καταπιεσμένα έθνη, το μίσος είναι ένας κρυμμένος θησαυρός. Θαμμένο βαθιά στην καρδιά, μπορεί να διατηρήσει την αντίσταση για γενιές. Για να αποκαταστήσει τη ρωσική αυτοκρατορία, ο Πούτιν χρειάζεται μια σχετικά αναίμακτη νίκη που θα οδηγήσει σε μια σχετικά μισητή ειρήνη. Χύνοντας όλο και περισσότερο ουκρανικό αίμα, ο Πούτιν διασφαλίζει ότι το όνειρό του δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ. Δεν θα είναι το όνομα του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ γραμμένο στο πιστοποιητικό θανάτου της ρωσικής αυτοκρατορίας: θα είναι του Πούτιν. Ο Γκορμπατσόφ άφησε τους Ρώσους και τους Ουκρανούς να νιώθουν σαν αδέρφια. Ο Πούτιν τους έχει μετατρέψει σε εχθρούς και έχει εξασφαλίσει ότι το ουκρανικό έθνος θα αυτοπροσδιορίζεται εφεξής σε αντίθεση με τη Ρωσία», τονίζει ο Χαράρι.
Και συνεχίζει: «Τα έθνη τελικά χτίζονται πάνω σε ιστορίες. Κάθε μέρα που περνά προσθέτει περισσότερες ιστορίες που θα διηγούνται οι Ουκρανοί όχι μόνο στις σκοτεινές μέρες που έρχονται, αλλά στις δεκαετίες και τις επόμενες γενιές. Ο πρόεδρος που αρνήθηκε να φύγει από την πρωτεύουσα, λέγοντας στις ΗΠΑ ότι χρειάζεται πυρομαχικά, όχι βόλτα. οι στρατιώτες από το Snake Island που είπαν σε ένα ρωσικό πολεμικό πλοίο “πήγαινε να γα…” οι πολίτες που προσπάθησαν να σταματήσουν τα ρωσικά τανκ καθισμένοι στο πέρασμά τους. Αυτό είναι το υλικό από το οποίο χτίζονται τα έθνη. Μακροπρόθεσμα, αυτές οι ιστορίες μετρούν περισσότερο από τα τανκς.
Ο Ρώσος πρόεδρος θα έπρεπε να το γνωρίζει όπως όλοι. Ως παιδί, μεγάλωσε με ιστορίες για τη ρωσική γενναιότητα στην πολιορκία του Λένινγκραντ. Τώρα δημιουργεί περισσότερες τέτοιες ιστορίες, αλλά υποδύεται τον ρόλο του Χίτλερ.
Οι ιστορίες της ουκρανικής γενναιότητας δίνουν αποφασιστικότητα όχι μόνο στους Ουκρανούς, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Δίνουν κουράγιο στις κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών εθνών, στην αμερικανική διοίκηση, ακόμη και στους καταπιεσμένους πολίτες της Ρωσίας. Εάν οι Ουκρανοί τολμήσουν να σταματήσουν ένα τανκ με γυμνά χέρια, η γερμανική κυβέρνηση μπορεί να τολμήσει να τους προμηθεύσει με μερικούς αντιαρματικούς πυραύλους, η κυβέρνηση των ΗΠΑ μπορεί να τολμήσει να κόψει τη Ρωσία από το Swift και οι Ρώσοι πολίτες μπορούν να τολμήσουν να δείξουν την αντίθεσή τους σε αυτό το παράλογο. πόλεμος.
Δυστυχώς, αυτός ο πόλεμος είναι πιθανό να είναι μακροχρόνιος. Αλλά το πιο σημαντικό ζήτημα έχει ήδη αποφασιστεί. Οι τελευταίες μέρες απέδειξαν σε ολόκληρο τον κόσμο ότι η Ουκρανία είναι ένα πραγματικό έθνος, ότι οι Ουκρανοί είναι πραγματικός λαός και ότι σίγουρα δεν θέλουν να ζήσουν κάτω από μια νέα ρωσική αυτοκρατορία. Το κύριο ερώτημα που μένει ανοιχτό είναι πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να διεισδύσει αυτό το μήνυμα στα χοντρά τείχη του Κρεμλίνου».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου